Łotwa - RYGA, Estonia - TALLIN, NARWA, TARTU,
Rosja - SANKT PETERSBURG (14 - 22 lipca 2007)

Wycieczka została zakupiona w biurze podróży "Tęcza" .
Wyjazd autokarem miał miejsce z Bielska-Białej o godz. 20.00.
Następnego dnia po południu dotarliśmy do Rygi, stolicy Łotwy.
Tam zamieszkaliśmy w hotelu na przedmieściu miasta, a kolejnego dnia zwiedzaliśmy starówkę w Rydze.

Ryga (łot. Riga, niem. Riga) – stolica Łotwy, miasto położone nad rzeką Dźwiną w pobliżu jej ujścia do Bałtyku w Zatoce Ryskiej. Jest głównym ośrodkiem gospodarczo-przemysłowym, komunikacyjnym (port morski, lotniczy i węzeł kolejowy Ryga Centralna), kulturalnym i naukowym kraju. Posiada liczne zabytki, w tym jeszcze z czasów średniowiecza. Jest wpisana na listę światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO. Stanowi jedno
z największych w Europie skupisk architektury secesyjnej.

Już w X wieku istniała rozwinięta osada plemienia Liwów u ujścia Dźwiny. Obecne miasto zostało założone w 1201 r. przez biskupa Alberta von Buxhövden i szybko stało się, jako jeden z członków Hanzy, ważnym ośrodkiem handlowym na wybrzeżu Bałtyku. W średniowieczu Ryga była jednym
z najważniejszych portów bałtyckich. Do tego momentu zaczęły się w Rydze jak i całej Łotwie silne wpływy niemieckiej kultury, języka niemieckiego i niemieckie osadnictwo, a sytuacja ta trwała setki lat. Ryga należała do niemiecko-języcznego państwa zakonu kawalerów mieczowych, od 1561 do Pierwszej Rzeczypospolitej. Od 1621 okupowana przez Szwecję, od 1660 należała do Szwecji. W 1710 okupowana przez wojska rosyjskie, w 1721 włączona do Rosji. W 1796 r. stała się stolicą guberni inflanckiej. W trakcie I wojny światowej zdobyta przez Niemców 3 września 1917.
Od 1255 Ryga była siedzibą katolickiej archidiecezji Prus, Inflant i Estonii, której podlegała m.in. diecezja chełmińska i diecezja warmińska. 28 listopada 1561 roku na mocy układu w Wilnie Ryga włączona została do Rzeczypospolitej. Lenno kurladzko-semigalskie otrzymał Gotthard Kettler, założyciel dynastii Kettlerów.
5 marca 1562 roku na zamku w Rydze Kettler złożył hołd lenny Zygmuntowi II Augustowi, który w zastępstwie króla polskiego przyjął Mikołaj Radziwiłł Czarny. Po unii lubelskiej w 1569 r. Ryga znalazła się pod wspólnym panowaniem Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Pod polską władzą zamek
w Rydze znajdował się od 1565 roku, natomiast w roku następnym utworzono w Rydze kasztelanię. W 1566 nastąpiła sekularyzacja i w efekcie likwidacja arcybiskupstwa. Po pokonaniu Iwana Groźnego w roku 1580 uroczyście wjechał do miasta król Stefan Batory, który następnie w roku 1582 założył
w nim kolegium jezuickie.
W roku 1601 pod miastem wojska polskie rozbiły wojska szwedzkie, a w roku 1605 we wsi Kircholm pod Rygą wojska Rzeczypospolitej pokonały przeważające siły szwedzkie. W toku następnych wojen Szwedzi zdobyli miasto w dniu 25 września 1621 roku, które pozostało pod ich panowaniem na mocy pokoju w Altmarku z 1629. W roku 1710 miasto zdobyli Rosjanie, jednak niedaleka Łatgalia nadal do 1795 roku pozostała w rękach polskich.
W latach 1919-1940 stolica niepodległego państwa łotewskiego. 18 marca 1921 podpisano tu traktat pokojowy między Polską a Rosją.
W 1940 wcielona do ZSRR. Zdobyta przez Niemców w II wojnie światowej
w czerwcu 1941, w początkowej fazie operacji Barbarossa. Zdobyta przez Armię Czerwoną w październiku 1944 i ponownie wcielona do ZSRR. Od 1991 ponownie stolica niepodległego państwa łotewskiego (źródło: Wikipedia).

Aktualnie w Rydze:

Z Rygi udaliśmy się w dalszą drogę i późnym popołudniem byliśmy w Tallinie, stolicy Estonii.
Tam zamieszkaliśmy w hotelu na przedmieściu i w następnym dniu zwiedzaliśmy starówkę w Tallinie.

Tallinn (est. Tallinn, od 1219 do 1918 Rewel est. Reval, także Lindanäs, Lyndanise, Kalevanlinna oraz Koływań – stolica Estonii i port nad Morzem Bałtyckim (na południowym brzegu Zatoki Fińskiej).

Tallinn był silnym ośrodkiem gospodarczym już w X w. Często osiedlali się w nim kupcy fińscy.
W 1154 r. słynny arabski uczony Al Idrisi wspominał o grodzie Kaluri (dawna nazwa Tallinna, która po raz pierwszy występuję w latopisie ruskim 1223 r. – Kolywań, prawdopodobnie wśród Finów i Estów nazwa ta brzmiała Kalevanlinna). W 1219 r. król duński Waldemar II Zwycięski, odbywający wyprawę krzyżową przeciw pogańskim Estom, zdobył fiński zamek Lyndanise, który kazał zburzyć i zbudować nową twierdzę. W językach fińskim i estońskim nazwa Tallinn tłumaczy się na "miasto duńskie" (taani linn) albo "miasto rolnicze" (talu linn). Inne – oprócz Kolyvana lub Kalevanlinna – historyczne warianty nazwy miasta to Rewal (Reval, Revalia, Rewel, Revel, Reveln) i Lindanisa (Lyndanise, Lindanäs); nazwa Tallin obowiązuje od 1918.
W 1227 Duńczycy – po klęsce pod Bornhoved – utracili miasto na korzyść zakonu kawalerów mieczowych. Trzy lata później miasto – jako Rewal – ponownie uzyskało prawa miejskie. Duńczycy, którzy ponownie zawładnęli
(w 1236) miastem, potwierdzili lokację na prawie lubeckim w 1248. Rozpoczęli oni w 1265 budowę największych w tej części swoich ziem fortyfikacji, z murami liczącymi 2,5 km długości (jednymi z najdłuższych w średniowiecznej Europie), do 16 m wysokości, z 45 basztami. Po dwudziestu latach, w 1285 Rewal stał się członkiem Hanzy. W 1346 Estonia wraz z Rewalem została wykupiona przez zakon krzyżacki, który przebudował trzynastowieczny zamek na wzgórzu Toompea, dobudowując m.in. basztę "Długi Herman".
Pod koniec XVI w., w rezultacie zmagań czterech mocarstw
w wojnach o Inflanty – Polski, Rosji, Danii i Szwecji – Tallinn wraz z północną częścią dzisiejszej Estonii przypadł tej ostatniej. Dopiero w trakcie III wojny północnej, w 1710 r., car Piotr I na czele zwycięskiego pochodu armii rosyjskiej zajął Estonię. Od tej pory nazwa miasta – Rewal – nabrała rosyjskiego brzmienia
i przekształciła się w Rewel. Rewel pozostał w rękach Rosji aż do 1918 r., gdy po ogłoszeniu niepodległości Republiki Estońskiej stolica oficjalnie zyskała nazwę Tallinn. W trakcie II wojny światowej miasto szczęśliwie uniknęło poważnych zniszczeń (te, które miały miejsce, zostały dokonane przez lotnictwo sowieckie podczas odbijania miasta z rąk niemieckich w 1945 r.). Po rozpadzie Związku Radzieckiego i ponownym odzyskaniu niepodległości przez Estonię Tallinn
w znacznym stopniu odzyskał swoje zachodnie oblicze.
Estończycy są narodem protestanckim – większość obiektów sakralnych
w Tallinnie jest więc protestancka, jednak w Tallinnie mieszka też duża mniejszość rosyjska, więc część obiektów jest prawosławna. Na wzgórzu Toompea, oprócz XIII- i XIV-wiecznych fortyfikacji znajduje się gotycka katedra Najświętszej Marii Panny, w której wnętrzu znaleźć można nagrobki
i epitafia (m.in. renesansowy z 1585 nagrobek Pontusa de la Gardie, szwedzkiego gubernatora Estonii). Pod wzgórzem na Starym mieście znajdują się gotyckie kościoły: trzynastowieczny Św. Mikołaja (Niguliste) z potężną wieżą i dobudowanymi później kaplicami, trzynasto-czternastostowieczny (później kilkakrotnie przebudowywany) Św. Michała zamieniony na prawosławną cerkiew w 1716 z barokowym ikonostasem z 1720, XIV-wieczny Św. Ducha (Püha Vaimu) z późnogotyckim (1483) drewnianym ołtarzem dłuta Bernta Notkego i wysmukłą wieżą, XIV-XV-wieczne zabudowania klasztoru dominikanów Św. Katarzyny ze zrujnowanym od 1531 kościołem. Pod koniec XV w. zbudowano kościół Św. Olafa (Oleviste) (z kaplicą NMP z początku XVI w.), którego gotycka wieża, wysoka na 159 m, była prawdopodobnie jedną
z najwyższych budowli w Europie i na świecie. Po pożarach przebudowywana, mierzy obecnie 123 m. Nadto ruiny XV-wiecznego kościoła klasztoru brygidek
w Pirita zburzonego w 1577, kościół Św. Piotra i Pawła oraz cerkiew z XIX w.
Z budowli niesakralnych – XIV-XV-wieczny gotycki ratusz wraz z wieżą
i zdobionymi dekoracyjnymi rzeźbami ławami w sali magistratu z początków XV w., XV-wieczny gotycki Dom Wielkiej Gildii z dwunawową salą ze sklepieniem krzyżowym i (z tego samego okresu) Dom Gildii Św. Olafa, pochodzące z tego samego okresu gotyckie domy mieszkalne (np. "Trzy Siostry" – zespół trzech takich domów) oraz renesansowy (1597) dom Bractwa Czarnogłowych.
Znajdują się tu także wczesnoklasycystyczny (z 1718, wg innej klasyfikacji – późnobarokowy) Pałac Kadriorg zaprojektowany przez Włocha Nicolo Michettiego (letnia rezydencja Piotra I Wielkiego, obecnie muzeum sztuki, otoczony przez piękne ogrody), pałac gubernatora z XVIII w., klasycystyczny pałac z 1813, liczne budynki użyteczności publicznej (neogotycki bank z 1904, modernistyczny teatr z 1910, dom sztuki z 1934 w stylu funkcjonalistycznym, pałac prezydencki z 1938 w stylu nawiązującym do sąsiadującego Pałacu Kadriorg), zabytkowe wille i kamienice czynszowe. Tallinn szczyci się ponadto najdłużej w Europie stale – od średniowiecza – funkcjonującą apteką.
W Tallinnie, mimo licznych zniszczeń z okresu II wojny światowej, skrupulatnie odbudowano średniowieczne obwarowania miejskie z basztami i bramami – baszty Megede i Kiek in de Kök (XIV-XV wiek), basztę Paks Margareeta (Gruba Małgorzata, XVI wiek), Bramę Morską (XVI w.).
Na brzegu zatoki, na wprost odległego o kilometr Pałacu Kadriorg stoi pomnik upamiętniający 177 rosyjskich marynarzy, którzy zatonęli w 1893 wraz ze swoim okrętem wojennym "Rusałka".
Tallińskie stare miasto zostało w 1997 wpisane na listę światowego kulturowego dziedzictwa ludzkości UNESCO (źródło: Wikipedia).

Aktualnie w Tallinie:

Z Tallina pojechaliśmy do Sankt Petersburga w Rosji.
Tutaj w ogromnym hotelu z poprzedniej epoki (ale wyremontowanym) spędziliśmy trzy noce, a przez całe dni zwiedzaliśmy miasto.
Był również rejs po Newie oraz zwiedzanie carskich rezydencji na obrzeżach miasta. Rezydencje te to Peterhof i Carskie Sioło.

Sankt Petersburg to miasto w Rosji, położone w delcie Newy nad Zatoką Fińską na terytorium zawierającym m.in. ponad 40 wysp.
W latach 1712–1918 historyczna stolica Imperium Rosyjskiego.
Powstały wokół niego zespół miejski o powierzchni 1439 km2 zamieszkuje prawie 6 mln mieszkańców.

Nazwa miasta w ciągu wieków ulegała zmianie. Pierwotnie na cześć św. Piotra nazywało się SanktPiterburh, co było wzorowane na niderlandzkiej wymowie Sint Petersburg - car Piotr I przez pewien czas przebywał w młodości
w Holandii. Później ustabilizowała się nazwa w obecnym brzmieniu.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej, 18 sierpnia 1914 niemiecko brzmiącą nazwę zamieniono ze względów patriotycznych na jej rosyjskie tłumaczenie Piotrogród. Ponad dziesięć lat później, 26 stycznia 1924 Piotrogród stał się Leningradem - w ten sposób uczczono pamięć Włodzimierza Lenina, zmarłego przywódcy Rosji Radzieckiej. Po upadku ZSRR, 7 listopada 1991, w wyniku referendum przeprowadzonego wśród mieszkańców, miastu przywrócono dawną nazwę.
Petersburg jest największym po Moskwie ośrodkiem gospodarczym, kulturalnym i naukowym Rosji, jednak pod względem odwiedzin turystów przewyższa stolicę. Przez UNESCO został ogłoszony ósmym najbardziej atrakcyjnym turystycznie miastem świata, m.in. w związku z opiniami, że jest jednym z najwspanialszych zespołów urbanistycznych świata.
Kilkadziesiąt wysp, na których leży Petersburg, spiętych jest 396 mostami,
z których 14 największych jest co noc otwieranych w celu umożliwienia statkom przedostania się na jezioro Ładoga.
Dzięki swojemu dogodnemu położeniu geograficznemu rozwinął się w nim przemysł stoczniowy (np. Stocznia Bałtycka), maszynowy (Zakłady Elektrosiła, Zakłady Kirowskie), elektrotechniczny i elektroniczny, hutnictwo żelaza i metali kolorowych, przemysł chemiczny, a zwłaszcza gumowy, włókienniczy, odzieżowy, skórzano-obuwniczy, poligraficzny, drzewny, papierniczy, materiałów budowlanych oraz spożywczy. Petersburg jest wielkim węzłem kolejowym i drogowym oraz jednym z największych portów morskich Rosji. Port rzeczny połączony jest drogami wodnymi z morzami: Białym, Azowskim, Kaspijskim i Czarnym. Znajduje się tu także międzynarodowy port lotniczy Pułkowo.
W mieście istnieje 41 szkół wyższych, w tym uniwersytet, ponad 170 instytucji naukowo-badawczych, ponad dwa tysiące bibliotek (w tym Biblioteka imienia Michaiła Jewgrafowicza Sałtykowa-Szczedrina), obserwatorium astronomiczne Pułkowo, Teatr Maryjski, który w latach 1920–1992 funkcjonował jako Teatr Opery i Baletu im. Sergieja Kirowa. Funkcjonuje cieszącą się światową sławą filharmonia założona w 1862 roku.
Petersburg jest jednym z głównych centrów muzealnych świata, swoje zasoby udostępnia m.in. jedno z trzech największych muzeów świata – Ermitaż, ponadto Muzeum Rosyjskie oraz kilkaset mniejszych muzeów. W pobliżu miasta są liczne miejscowości turystyczno-wypoczynkowe, w których znajdują się kompleksy parkowo-pałacowe byłych carów Rosji, takie jak Puszkin (Carskie Sioło), Petrodworec (Peterhof), Pawłowsk, Zielenogorsk czy Gatczyna.
Sprawą prestiżową dla władców Rosji z dynastii Romanowów było uzyskanie dostępu do Morza Bałtyckiego. Przez ponad sto lat kolejni carowie nieskutecznie starali się osiągnąć wyznaczony cel. Dopiero w okresie rządów Piotra I Rosjanie znaleźli się nad Bałtykiem. Dzięki wojnie północnej, którą toczył ze Szwedami
w latach 1701-1721 oraz zwycięstwie w bitwie pod Połtawą w roku 1709, a także korzystnych ustaleniach pokoju w Nystad, mógł przystąpić do zagospodarowywania nadmorskich obszarów.
Głównym marzeniem cara było zbudowanie od podstaw miasta, które miało świadczyć o narodzinach potęgi państwa rosyjskiego. Prace budowlane,
w których brali udział najwybitniejsi architekci ówczesnej Europy, rozpoczęły się już w roku 1703 na zdobytej od Szwedów Wyspie Zajęczej. Pierwszą budowlą wzniesioną na obszarze wyspy Zajęczej była Twierdza Pietropawłowska, którą rozpoczęto wznosić na mocy rozkazu cara z dnia
16 maja (27 maja według kalendarza gregoriańskiego) 1703 roku. Dzień ten jest uznawany za datę założenia miasta. Na płycie kamiennej specjalnie przygotowanej na tę uroczystość wyryto następujący napis:
Roku pańskiego 1703, 16 maja, założone zostało przez cara i wielkiego księcia Piotra Aleksiejewicza miasto Sankt-Petersburg.
Caryca Elżbieta kazała wybudować w Petersburgu pałac, wzorowany na francuskim Wersalu – tzw. Pałac Zimowy. Jako pierwsza zamieszkała w nim caryca Katarzyna II.
Ważne wydarzenia historyczne związane z Petersburgiem to również: Krwawa niedziela (1905), Rewolucja lutowa (1917), Rewolucja październikowa (1917)
i blokada Leningradu (1941-1944) (źródło: Wikipedia).

Aktualnie w Sankt Petersburgu:

Peterhof (Pietrodworiec) – miasto w północnej Rosji, w rejonie pietrodworeckim Sankt Petersburga, nad Zatoką Fińską.

Jest tam zespół pałacowo-ogrodowy założony przez cara Piotra I. Wielki Pałac (1714-1721) został zaprojektowany przez Jeana Baptiste'a Leblonda. Przebudowany za czasów carycy Elżbiety przez Bartolomea Rastrellego, który dodał drugie piętro oraz skrzydła zakończone pawilonami. Rastrelli starał się zachować wczesnobarokowe elewacje, gruntownie jednak zmienił wystrój wnętrz, dając upust swojemu upodobaniu do barokowych złoceń. Caryca Katarzyna II Wielka około roku 1770 zleciła Jurijowi Feltenowi zmianę wystroju niektórych wnętrz, w tym sal Tronowej i Czesmeńskiej.
Wielki Pałac stoi pośrodku parku, którego górna część stanowi park francuski min. z fontanną Neptuna wykonaną w 1658 roku w Norymberdze dla uczczenia końca wojny trzydziestoletniej. W 1782 roku została sprzedana carewiczowi Pawłowi. Park dolny, w stylu angielskim, dzieli Wielka Kaskada, upamiętniająca triumf Rosji nad Szwecją ukończona w 1724 r. Zdobi ją 37 złoconych posągów
z brązu, 64 fontanny i 142 wodotryski. Woda do nich doprowadzana jest
z oddalonych o 22 km Wzgórz Ropszyńskich, spływa ona potem do Kanału Morskiego i dalej do Zatoki Fińskiej (źródło: Wikipedia).

Carskie Sioło to kompleks pałacowo-parkowy założony w XVIII wieku, rezydencja carów, ok. 25 km od Petersburga. Obecnie zespół znajduje się na terenie miasta Puszkin.

Pałac, a właściwie zespół pałacowo-parkowy, jest jedną z najznakomitszych rezydencji w stylu rosyjskiego baroku. W efekcie licznych prac, prowadzonych w XVIII i XIX wieku, w Carskim Siole powstał ogromny kompleks, w skład którego, oprócz głównego pałacu Katarzyny (Jekateryninskiego, Wielkiego), wchodzi wiele innych pomniejszych pałaców i budowli, ogrody i parki ze stawami i dodatkowymi budynkami.
Potężny kompleks założony był przez Katarzynę I na nierównych i bagiennych terenach pod Petersburgiem, które dostała od swego męża Cara Piotra I. Monarchini kazała wybudować na nich mały park na modłę XVIII-wieczną
z niewielką oranżerią. W miejscu, gdzie dziś stoi Wielki Pałac, caryca kazała postawić niewielką drewnianą cerkiew pod wezwaniem Św. Katarzyny. W 1722 Katarzynie zbudowano niewielki pałacyk, na podstawie projektów Braunsteina. W 1725 roku całą posiadłość nazwano oficjalnie Carskim Siołem.
Dopiero za rządów Carycy Elżbiety (panującej w latach 1740-1762) pałac gruntownie przebudowany został według projektu Zemkova. Powiększył on główny budynek o dwie galerie, łączące go z sąsiadującymi pawilonami. Po śmierci architekta, pracami nad pałacem zajęli się jego uczniowie, jednak największą rolę rozbudowie rezydencji należy przypisać Francisco Bartolomeo Rastrelliemu. Zrezygnował on z pomysłu Zemkova, opierającego swój projekt na lekkich galeriach łączących trzy budynki i zamienił je w jedną całość, co dawało efekt monumentalności. Pałac otrzymał 300 metrową fasadę, której lekkości nadaje nieprzerwany rząd okien oraz liczne elementy wertykalne, kolumny i atlasy. Rastrelli zastosował także grę intensywnych kolorów, błękitu, bieli i matowego złota posągów.
Katarzyna II, która zasiadła na tronie Rosji w roku 1762, postanowiła jeszcze bardziej upiększyć Carskie Sioło. Za jej panowania zapanowała moda na styl klasyczny, zatrudniła więc szkockiego architekta klasycystycznego, Charlesa Camerona, który spełniał jej każdy architektoniczny kaprys. Dobudował on m.in. Galerię Camerona z kolumnadą i brązowymi popiersiami.
Miejsce to również wiąże się z carem Mikołajem II, który przebywał tu aresztowany po przewrocie Rewolucji Lutowej przez Rząd Tymczasowy,
a zamordowany został później, po kolejnej rewolucji wraz z całą rodziną
w Jekaterynburgu w 1918 roku. Fakt ten rozpoczął czasy tzw. "czerwonego terroru" w Rosji bolszewickiej. Carskie Sioło jest właśnie miejscem, w którym zaczęła się gehenna ostatniego Cara Rosji i jego rodziny.
Na szczególną uwagę zasługują Sala Balowa i Bursztynowa Komnata.

Sala Balowa o powierzchni około 900 m2 powstała w latach 1752-1756 według projektu Rastrellego. Ściany sali pokryte są niemal w całości lustrami i kinkietami (696 lamp), co zwłaszcza w nocy daje efekt nieograniczonej przestrzeni. Plafon w całości pokryty jest freskiem, na którego obrzeżach wymalowana jest kolumnada, nadająca sufitowi lekkości i sprawia, że wydaje się być znacznie wyższy. Po niebie nad kolumnadą spacerują sobie alegoryczne postaci i bóstwa. Sala została ozdobiona wyjątkowo rozrzutnie i tam, gdzie nie ma luster
i kinkietów, umieszczone są małe złote rzeźby.
Bursztynowa Komnata, zaginiona w czasie II wojny światowej to do dziś symbol niedostępnej wielkości rodziny Romanowów. W 1701 roku wielbiciel sztuki Fryderyk I Hohenzollern rozkazał skonstruować komnatę, której ściany miały być w całości pokryte bursztynem. Zadania tego podjął się architekt Andreas Schlüter z Gdańska. Sala ta miała zdobić Pałac Charlottenburg, jednak ukończono ją tuż przed śmiercią Fryderyka I. Jego następca Fryderyk Wilhelm I niewiele miał wspólnego ze sztuką. Władca kazał wysłać komnatę w prezencie Carowi Piotrowi I, jako dar dyplomatyczny. Dopiero Caryca Elżbieta wykorzystała prezent i umieściła komnatę w Pałacu Zimowym, a następnie przeniesiono ją do Carskiego Sioła, gdzie została do II wojny światowej.
W 1941 roku Niemcy wywieźli komnatę, która po wojnie zaginęła. Dziś w pałacu znajduje się rekonstrukcja stworzona na trzechsetną rocznicę założenia Petersburga.
Wspaniałe są również Ogrody Pałacowe, które składają się z trzech części. Pierwsza to ogród francuski o formach geometrycznych, założony ok. 1745 roku od strony południowo-wschodniej. Oś kompozycyjna parku znajduje się pomiędzy Pałacem Katarzyny a Ermitażem (pawilonem). Łączy je aleja przystrzyżonych cisów, grabów i bukszpanów. Ermitaż, zamykający ogród francuski, jest miniaturą pałacu. Zaprojektował go Rastrelli na planie krzyża greckiego. Pawilon służył Carycy Elżbiecie za kameralną jadalnię.
Część druga ogrodów to 70 hektarowy park krajobrazowy (ogród angielski), założony po 1770 roku przez Katarzynę II. Zdobi go wiele obelisków i łuków triumfalnych, wzniesionych na cześć licznych zwycięstw carycy. John Busch zaprojektował wygląd ogrodu, a oprawą architektoniczną zajął się Cameron, który wzniósł dla Katarzyny „rzymskie ruiny” i wiele innych atrakcji, mających dodawać splendoru całemu kompleksowi pałacowemu. W ogrodzie założono Wielki Staw z Salą na Wyspie oraz Kolumną Czesmeńską, ustawioną na pamiątkę zwycięstwa Rosji nad flotą turecką w 1771 roku. W ogrodzie wzniesiono także łaźnię turecką w formie meczetu oraz Most Marmurowy z różnych marmurów syberyjskich. W jego pobliżu ustawiono rzeźbę Dziewczyna z rozbitym dzbanem Pawła Sokołowa, o której wiersz napisał Puszkin.
Trzeci park rozciąga się w pobliżu klasycystycznego Pałacu Aleksandrowskiego z lat 1792-96 (proj. Giacomo Quarenghi), wzniesionego dla wnuka Katarzyny II, Aleksandra Pawłowicza. Na jego terenie znajduje się lesisty Zwierzyniec - miejsce polowań, chińska wioska i chińskie mosty oraz park pejzażowy (źródło: Wikipedia).

Po pobycie w Sankt Petersburgu ruszyliśmy w drogę powrotną.
Kolejny nocleg spędziliśmy w Estonii, w jednym z hoteli w przygranicznym mieście Narwa.

Narwa to miasto w północno-wschodniej Estonii, na granicy z Rosją, nad rzeką Narwą, niedaleko ujścia tej rzeki do Zatoki Fińskiej (Morze Bałtyckie).
Po drugiej stronie rzeki leży rosyjskie miasto Iwangorod, które w latach 1920-1944 należało do Estonii.

Następnego dnia z Narwy pojechaliśmy do znanego miasta akademickiego
w środkowej Estonii, czyli do Tartu.

Tartu (Dorpat) jest drugim co do wielkości miastem Estonii. Słynie
z uniwersytetu, założonego w 1632 roku przez króla Szwecji Gustawa II Adolfa. W 1828 powstała tu najstarsza polska korporacja akademicka Konwent Polonia.
Miasto leży na trasie Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego.
Na południe od miasta leży Park Narodowy Karula.

Ślady archeologiczne wskazują, że pierwsza stała osada w miejscu, gdzie dziś jest miasto, istniała już w V wieku. W VII w. zbudowano drewniane fortyfikacje po wschodniej stronie wzgórza Toomemägi. Pierwsza wzmianka pisana o Tartu pochodzi z roku 1030, kiedy książę kijowski Jarosław I Mądry zdobył osadę
i wzniósł własny fort, który nazwał Juriew (Jurij było jego imieniem z chrztu).
Najeźdźcy nałożyli kontrybucję na lokalne ludy i pobierali ją aż do 1061, kiedy Juriew został spalony przez jedno z lokalnych plemion. Odbudowany przez Rusinów, padł ofiarą ognia ponownie 1138. Po kolejnej odbudowie stał się największą ruską osadą w regionie.
W okresie Krucjat północnych Tarbatu kilkakrotnie było zdobywane przez kawalerów mieczowych i odbijane przez Estończyków. Dopiero w 1224 po długim oblężeniu bronione przez żołnierzy Wjaczko z Koknese miasto zostało ostatecznie zdobyte przez niemieckich krzyżowców. Od tej pory znane jako Dorpat, stało się ważnym ośrodkiem hadlowym oraz siedzibą biskupa.
W 1262 Dymitr Aleksandrowicz, syn Aleksandra Newskiego, zdobył miasto, nie udało mu się jednak sforsować umocnień twierdzy biskupiej na Toomemägi.
W latach osiemdziesiątych XIII wieku Dorpat dołączył do Hanzy, stając się ośrodkiem kultury niemieckiej aż do końca XIX wieku.
W 1558 od najazdu cara Iwana Groźnego rozpoczęły się wojny inflanckie. Dorpat poddał się bez walki, a biskup został uwięziony w Moskwie - był to koniec biskupstwa w Tartu. W 1582, po pokoju w Jamie Zapolskim miasto stało się częścią Wielkiego Księstwa Litewskiego, a później Rzeczpospolitej Obojga Narodów. W tym okresie (1583) w mieście ufundowana została szkoła jezuicka Gymnasium Dorpatense, a król Stefan Batory nadał miastu flagę w polskich barwach narodowych. Od 1598 miasto było stolicą województwa dorpackiego (do 1660).
W latach 1600-1603 Dorpat należał przejściowo do imperium szwedzkiego, by
w roku 1625 stać się jego częścią na stałe. W 1632 król Gustaw II Adolf ufundował Academia Dorpatensis, czyli uniwersytet.
W 1656 roku wojska rosyjskie zdobyły Dorpat, by utracić go w 1661. Jednak po traktacie w Nystad w 1721 miasto (znane od tej pory jako Derpt) wróciło do imperium rosyjskiego. W wielkich pożarach w latach 1708, 1763 i 1775 spłonęła niemal cała średniowieczna zabudowa. Miasto odbudowano w stylu późnego baroku i klasycyzmu. W 1869 w Derpcie odbył się pierwszy estoński festiwal muzyczny, w 1870 otworzono teatr narodowy, a w 1872 założono w mieście Stowarzyszenie Pisarzy Estońskich.
W roku 1893 zmieniono nazwę miasta na Juriew i zaczęto je konsekwentnie rusyfikować, m.in. w 1895 język rosyjski stał się językiem wykladowym na uniwersytecie.
Po wojnie estońsko-bolszewickiej i podpisaniu pokoju w Tartu 2 lutego 1920, miasto odzyskało swą estońską nazwę.
W czasie II wojny światowej okupowane przez ZSRR od 1940. W 1941 i 1944 zostało w dużej części zniszczone.
Po wojnie, ze względu na utworzenie bazy lotniczej, ogłoszone miastem zamkniętym dla obcokrajowców. Dopiero od odzyskania przez Estonię niepodległości w 1991 roku Tartu jest odbudowywane po zniszczeniach wojennych (źródło: Wikipedia).

Do Bielska-Białej wróciliśmy w niedzielę, 22 lipca, w godzinach przedpołudniowych.
Wyjazd był bardzo udany i obfitował w mnóstwo pozytywnych doznań.
Świetna była także pilotka, Pani Małgorzata.
Z pewnością warto wybrać się na taką wycieczkę...

Świadczenia:
- przejazd autokarem i opieka pilota,
- ubezpieczenie NW i KL,
- noclegi w hotelach,
- śniadania i obiadokolacje.

Trasa przejazdu:
Bielsko-Biała - Litwa - Ryga (Łotwa) - Tallin (Estonia) - Sankt Petersburg (Rosja) - Narwa i Tartu (Estonia) - Bielsko-Biała.

Organizator:
Biuro Podróży "Tęcza".