Wisła - deptak.
Istebna Andziołówka - Karczma "Po Zbóju"
oraz pracownia artysty malarza Jana Wałacha.

Karczma „Po Zbóju” w Istebnej Andziołówce została zbudowana około 1870 roku.
Budynek drewniany, piętrowy jest cennym obiektem architektury drewnianej.
Karczma położona jest w malowniczym zakątku, u podnóża góry Kubalonka przy trasie Istebna – Wisła.
Od początku istnienia pełniła funkcję społeczną, gdzie miejscowi górale spotykali się po ciężkim dniu pracy,
a turyści mogli się zatrzymać, posilić i ruszyć w dalszą drogę.
Karczma była miejscem wielu okolicznościowych wydarzeń, w tym i wesel.
Wesele w karczmie na Andziołówce zostało także uwiecznione w drzeworycie przez artystę malarza Jana Wałacha.
W 1921 roku została rozbudowana o nową dużą salę i nieprzerwanie działała do 2000 roku.
Wznowienie działalności po 10 latach przerwy nastąpiło 11 grudnia 2010 r.
Odnowiona została ona z myślą zachowania starego pierwotnego kształtu i klimatu.
Wnętrze i wystrój dużej sali nawiązuje do tradycji górali istebniańskich, wystrój zaś mniejszej sali posiada elementy zbójnickie.
Karczma posiada ponad 90 miejsc.
Jej specjalnością jest kuchnia regionalna i polska.

Jan Wałach (ur. 8 sierpnia 1884 w Istebnej – zm. 30 czerwca 1979) – grafik, malarz i rzeźbiarz, mistrz drzeworytu.
Góral z Beskidu Śląskiego, urodzony w istebniańskim przysiółku Andziołówka.
Po ukończeniu Polskiego Gimnazjum Macierzy Szkolnej w Cieszynie uczył się w zakopiańskiej Szkole Przemysłu Drzewnego (1902-1904), później studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych
u profesora Józefa Mehoffera (1904-1908).
Studia uzupełniał w Paryżu - u słynnego Juliena i w pracowni Fernanda Cormona w École des Beaux-Arts (1908-1910).
Debiutował wystawą rysunku w 1904 r. w Mińsku.
"Odkryty" i systematycznie promowany przez swego długoletniego mecenasa, Jerzego Warchałowskiego, wystawiał później swe prace na wystawach zbiorowych w Krakowie, Katowicach i Warszawie.
Znaczny rozgłos, również ze względu na całą gamę bardzo zróżnicowanych recenzji, przyniosła mu zorganizowana w 1934 r. pod protektoratem wojewody śląskiego Michała Grażyńskiego wystawa indywidualna w Kamienicy Baryczków na Rynku Starego Miasta w Warszawie.
Za granicą wystawiał głównie grafiki: w Paryżu (1937, brązowy medal za drzeworyty), Londynie, Amsterdamie, Chicago i Hamburgu (w latach 1937-1939).
Technikami malarskimi stosowanymi przez Wałacha były malarstwo olejne i gwasz, rzadziej akwarela.
Na swych obrazach przedstawiał pejzaże, martwe natury i sceny rodzajowe.
Szczególną sławę przyniosły mu natomiast rysunki i drzeworyty, w których utrwalał typy góralskie,
architekturę, drobne scenki z życia beskidzkiej wsi oraz liczne tematy sakralne.
Projektował witraże (m. in. kościoły parafialne w Chybiu, Goleszowie i Jedliczach koło Jasła), zdobił wnętrza kościołów w Istebnej, Jaworzynce, Koniakowie (malowidła nie zachowane) i Wiśle (malowidła nie zachowane). Dla wielu innych kościołów wykonał szereg obrazów olejnych.
Zajmował się też rzeźbą sakralną – wykonał m. in. krucyfiksy z przedsionka Katedry Chrystusa Króla
w Katowicach i kościoła garnizonowego w Radomiu.
Po wojnie tworzył samotnie i w zapomnieniu, nie opuszczając prawie swej małej istebniańskiej pracowni,
a jego prace pojawiały się jedynie na prowincjonalnych wystawach.
Dopiero w 1999 roku wielka wystawa restrospektywna dzieł artysty, zorganizowana przez Muzeum Archidiecezjalne w Katowicach i eksponowana kolejno w Zabrzu, Katowicach, Koszycach, Krakowie, Zakopanem i ponownie w warszawskiej Kamienicy Baryczków, przywróciła go szerszemu ogółowi.
Pochowany jest na cmentarzu parafialnym w Istebnej.
W Istebnej na Andziołówce jest Muzeum Biograficzne Jana Wałacha, prowadzone przez córkę artysty, Barbarę Wałach.